منطقه ده سرد در استان کرمان، در 90 کیلومتری جنوب بافت و در بخش جنوبی زون سنندج - سیرجان واقع شده است و شامل تناوبی از جریانهای گدازه ای (بازالت، بازالتیک آندزیت و تراکی آندزیت)، مواد آذر آواری (انواع مختلف توف و برش های قدیمی) و سنگ های رسوبی (آهک و شیل) ژوراسیک است که به صورت بین لایه ای قرار گرفته اند. جریانات گدازه ای ده سرد از نظر کانی شناسی از پلاژیوکلاز (به صورت درشت بلور و میکرولیت)، کلینوپیروکسین (دیوپسید - اوژیت) و کانی های فرعی (اپاک و آپاتیت) تشکیل یافته اند. کانی های ثانوی نظیر کوارتز، کلریت، اپیدوت و کلسیت، هم در زمینه سنگ و هم شکاف سنگها به فراوانی یافت می شوند. بافت شاخص جریانهای گدازه ای به صورت مجموعه ای از میکرولیتیک پورفیریتیک، اینترگرانولار، و اینترسرتال است. بلورهای پلاژیوکلاز با انواع مشخصات ناترازمند نظیر بافت غربالی، پدیده های جذب، واکنش با ماگما، تحلیل یافتگی، و بعضا منطقه بندی نوسانی دیده می شوند. این پدیده ها با خردشدگی کانی ها و تشکیل اکسیدهای آهن در امتداد صفحات رخ پیروکسن ها همراهی می شود. همه این شواهد نشانگر وجود شرایط ناترازمند در نتیجه کاهش فشار ماگمایی هنگام صعود سریع ماگما به سطح زمین است. عوامل دیگری نظیر رشد اسکلتی سریع به عنوان نتیجه ای از فروچاییدگی، تاثیر فشار بخار آب و اختلاط ماگمایی نیز می توانند به عنوان فرایندهای فرعی در تکوین این بلورها نقش داشته باشند.